Terug uit Switi Sranan

We zijn inmiddels van de Surinaamse regen in de Nederlandse drup terecht gekomen. In Suriname begint rond december de kleine regentijd en dat was de laatste dagen goed te merken! In het begin van onze vakantie hadden we in Paramaribo elke dag een hele korte heftige bui, terwijl er in Kabalebo nog nauwelijks een druppel viel. Rond het Nassaugebergte begonnen de buien al langer te duren, maar de laatste dagen in Paramaribo was het soms pas echt druilerig weer. Het enige verschil met Nederland was dan ook de temperatuur: daar was het 32 graden, hier zo’n graad of 8… ;-)

Vervolg expeditie nassau
Waar waren we gebleven: oh ja, dat het begon te wennen daar midden in de jungle. In het begin durfden de meiden (Cecile, Marianne en Sylvia) alleen maar met zijn tweeen tegelijk te plassen, later durfde ik (Sylvia) wel alleen, zelfs terwijl het hartstikke donker was! Ik zorgde er wel voor ’s avonds niet te veel te drinken, want om nou ’s nachts daarvoor je hangmat uit te moeten, dat leek me geen goed idee ;-)
Ja ja, zo’n jungle brengt toch een hoop ongemakken met zich mee. Zo had Fred op de eerste dag onderweg zijn teen gestoten, en met dat wondje kon hij bij Kamp Wadaa niet in de rivier zwemmen :-( (piranja gevaar). Ook ik mocht op een gegeven moment niet meer in de rivier vanwege piranja gevaar en om de bosgeesten goed gezind te houden (ik was ongesteld, en op bepaalde plaatsen baden is dan uit den boze!).
En dan dat vocht: het was aardig warm tijdens het wandelen, maar het was ook nog eens ongelofelijk vochtig. Je kon je blouse uitwringen, en Fred was echt helemaal van top tot teen zijk en zijk nat! Zelfs in zijn tas van zijn foto toestel stond een laagje water!!!!!!!! De hele tijd voelde je straaltjes langs je lichaam lopen. We gingen allemaal natuurlijk ook erg lekker ruiken: een paar dagen dezelfde kleren aan die ’s nachts natuurlijk nauwelijks droogden, hmmm lekker!! :-)
Het slapen in een hangmat was ook wennen. De tweede nacht ging echter al een stuk beter, als je maar moe genoeg bent, en zorgt dat je diagonaal ligt!
Milton zorgde elke keer met minimale middelen voor een lekkere maaltijd, zelfs van een blikje smack maakte hij iets lekkers!

De volgende dag hebben we het kamp opgebroken en maakten ons op voor de wandeling terug. Vrij snel viel Fred wat ongelukkig over een boomstam, en aangezien hij een rugzak ophad kon hij de val nog moeilijker opvangen. Resultaat: zijn enkel zwikte een beetje:-( Gelukkig had hij er in het begin nauwelijks last van, als hij maar voorzichtig liep. Naar mate de tocht vorderde kreeg hij meer last dus hebben we extra rustig gewandeld. Uiteindelijk werd zijn enkel erg dik, maar heeft ie het gehaald!! (Anders hadden we wel een probleem gehad, want dan hadden we Fred het hele stuk moeten sjouwen!).
We kregen een lange hoosbui over ons heen en waren tot op het bot nat. Dat was de eerste keer in al die tijd dat ik snakte naar zon. Gelukkig kwam die ook en toen we na de wandeling weer op de boot richting Wadaa zaten konden we goed drogen en uitrusten (totdat er weer een hoosbuitje kwam haha!)

Terug in het kamp was de beheerder helemaal verbaasd hoe fit wij vieren allemaal terug kwamen van de tocht. Hij had regelmatig mensen helemaal uitgeleefd terug zien komen, en er waren ook wel eens mensen geweest die ze naar beneden hebben moeten sjouwen. Volgens Johannes moesten mensen soms huilen van alle ontberingen. Nou ja, wij hadden hier gelukkig allemaal geen last van gehad, jong als we zijn van lijf en leden…… :-) :-)

De dag erna gingen Cecile en Marianne terug naar Paramaribo, terwijl wij nog even konden genieten van een dagje niks doen en genieten van de Marowijne + een bezoek aan de medicijnman en het dorpje Loka Loka.

Terug in Paramaribo horen we van Fred’s familie dat we life op TV zijn gefinished, en dat we er opmerkelijk fit uit zagen vergeleken met de andere finishers. Ook was de verslaggever erg enthousiast over het feit dat we het publiek en elkaar op de foto zetten! Ton wist te vertellen dat ik Fred op de finish een zoen gaf, en dat heb ik inderdaad gedaan! Helaas hebben we geen bewijzen want het is niet opgenomen en “uitzending gemist” heb ik nog niet weten te vinden …

We kunnen wel blijven schrijven, we hebben veel verteld, maar nog veel meer niet verteld! Een ding is zeker: we kijken terug op een geweldige ervaring in “Switi Sranan”

Wij vonden het leuk om over onze belevenissen te schrijven, en keken iedere keer uit naar de enthousiaste reacties van jullie, dank je wel!!

Oh ja: en bekijk nog even het filmpje van onze finsh van de halve marathon :-)